bgxb
ndchnx
Pierwsza szkoła w Burzynie została wybudowana w 1853 roku. Znajdowała się na pograniczu Burzyna z Bistuszową (dziś w jej miejscu rośnie zagajnik świerkowy). W budowę placówki zaangażowana była ludność trzech wsi: Burzyna, Bistuszowej i Kielanowic, dzięki czemu korzystać ze szkoły mogły dzieci z wymienionych terenów. [w 1907 r. otworzono szkołę w Bistuszowej – wtedy część dzieci z Bistuszowej zaprzestała uczęszczania do szkoły w Burzynie].
Założenie i urządzenie szkoły wyglądało następująco: Warunkiem powstania szkoły było zapewnienie przez mieszkańców materiału na budowę i środków na późniejsze jej utrzymanie. Przed przystąpieniem do budowy spisano pisemną deklarację, w której zainteresowane budową szkoły wioski: Burzyn, Bistuszowa i Kielanowice zobowiązały się do dostarczenia budulca, własnej robocizny, a na utrzymanie szkoły wpłacania corocznie: Burzyn – 50 zł, Bistuszowa – 45 zł, a Kielanowice – 35 zł. Gromady te zobowiązały się także do dostarczania opału dla potrzeb szkoły. Później obowiązek ten w 1862 r. przejęli właściciele dworów, w tych trzech miejscowościach. Przy podpisywaniu deklaracji obecny był m.in. okręgowy inspektor szkolny i proboszcz tuchowski ks. Emeryk Kromer. Z dokumentu „Historyja Szkoły Trywialnej w Burzynie” spisanego w 1864 r. przez miejscowego nauczyciela Stefana Wolińskiego dowiadujemy się, iż dużą rolę w organizacji szkoły odegrał ówczesny prepozyt kościoła NNMP w Tuchowie, ks. Antoni Siemieński. Był on inicjatorem i „wszelkimi siłami” zachęcającym doradcą budowy tejże szkoły. (Ks. Siemieński zmarł w 1855 r. w Tuchowie – w czasie epidemii tyfusu zaraził się tą chorobą od chorych, których ofiarnie pielęgnował).
Początkowo tj. przez 21 lat była to szkoła trywialna (gminna). Do 1867 r. językiem wykładowym w szkole był niemiecki. W 1867 r. rozporządzeniem Rady Szkolnej Krajowej wprowadzono język polski jako wykładowy, a zniesiono niemiecki.
Plan zajęć w szkole trywialnej przedstawiał się następująco:
I klasa
Poznanie liter po polsku i po niemiecku, jako też sylabizowanie.
Czytanie polskie i niemieckie.
Początki niemieckiej mowy.
Początki religii.
Rachunki i pisanie pod dyktando.
II klasa
Religia.
Czytanie polskie i niemieckie, początki niemieckiej mowy.
Dyktando polskie i niemieckie.
Początki polskiej mowy.
Rachunki.
III klasa
Prócz przedmiotów takich jak w klasie II, wyrażanie myśli ustnie i pisemnie po polsku.
Jak widać z powyższego, program nauczania był bardzo ograniczony i opierał się jedynie na ramach elementarnych nauki czytania i pisania – czyli walki z analfabetyzmem, oraz wykonywania prostych obliczeń matematycznych.
Orzeczeniem z dnia 24 maja 1874 r. Rada Szkolna Krajowa we Lwowie burzyńską szkołę trywialną przemianowała na etatową o jednym nauczycielu. Szkoła etatowa to taka, w której nauczyciel jest opłacany przez państwo. Wydatki na utrzymanie szkoły pokrywały gminy i obszary dworskie w stosunku: gminy – 85%, a dwory 15%. Nauczyciel szkoły miał zapewnione mieszkanie i 300 zł płacy rocznej, przy czym gminy płaciły 219 zł rocznie, a fundusz szkolny 81 zł rocznie.
Ustawa Sejmu Krajowego z dnia 2 maja 1873 r. wprowadziła powszechny obowiązek szkolny dla dzieci w wieku 6-12 lat. Przepis ten często jednak nie był przestrzegany. Tak też było w szkole burzyńskiej. W roku 1861 na 160 dzieci w wieku szkolnym do szkoły zapisano zaledwie 68, a faktycznie uczęszczało 40. W 1871 r. na 170 dzieci zapisano do szkoły 163, a uczęszczało 98 i to nieregularnie. Zwłaszcza w okresie zimowym, z braku posiadania ciepłej odzieży i obuwia – wiele dzieci pozostawało w domu. Ale nieposyłanie dzieci na lekcje wynikało też – głównie – z tego, że chłopi często nie dostrzegali korzyści niesionych przez oświatę, i nie byli zadowoleni z powstania szkoły, co jednak wydaje się być – z ich punktu widzenia – zrozumiałe. Raz, że to na ich barki spadł ciężar wybudowania, a później utrzymywania szkoły, a po drugie: kiedy dzieci były w szkole, chłopi mieli w swoich gospodarstwach mniej rąk do pracy. Rola i zwierzęta gospodarcze, były wówczas dla nich głównym, a często jedynym źródłem utrzymania i przeżycia. Pismo urzędowe z 1880 r. publikujące zestawienie liczby uczniów uczęszczających m.in. do szkoły burzyńskiej napisało, że: dzieci używane są do posług gospodarskich ze strony rodziców, którzy w swej ciemnocie traktują je na równi z inwentarzem. Jeśli naturalną i słuszną jest rzeczą, aby dziecko rolnika pomogło ojcu w gospodarstwie, to jeszcze słuszniejszą i świętą jest rzeczą, aby ten ojciec nie odbierał dziecku praw ludzkich i nie pozbawiał go promienia oświaty. Ale przez przynajmniej pierwszych 30 lat istnienia szkoły w Burzynie, mieszkańcy nie tylko nie posyłali dzieci do szkoły, ale też często buntowali się i np. nie posyłali po nauczyciela religii (którym był ksiądz komendarz z kościoła NMP z Tuchowa) pojazdu (tzw. furki) – przywożenie nauczyciela było jeszcze jednym, narzuconym na nich obowiązkiem. W latach 1863 – 1882 religii w burzyńskiej szkole uczył ks. Michał Rozmus. Ceniący sobie porządek ksiądz, pisywał w tej sprawie skargi do ck powiatu, w których skarżył się na gminy w Burzynie, Bistuszowej i Kielanowicach, że „po katechetę do szkoły Burzyńskiej regularnie fury nie przysyłają”, oraz, że „drogi do szkoły nie naprawiają”.
„JANKLÓWKA”, „STARA SZKOŁA”
W 1920 r. szkołę przeniesiono do „Janklówki „(dawnej karczmy) w środku wsi. W latach 1925 – 1926 wieś rozpoczęła budowę trzeciego budynku szkolnego, gdyż w związku ze wzrastającą ilością dzieci poprzedni obiekt był za ciasny i dzieci uczyły się w wynajętych izbach. W tym też czasie placówka otrzymała status szkoły trzyklasowej z dwoma nauczycielami. Budowa szkoły ciągnęła się do 1938 r. W międzyczasie, w 1937 r. nastąpiła następna reorganizacja szkoły, w wyniku której stała się ona szkołą powszechną I-stopnia czteroklasową. Wraz z wybuchem wojny w 1939 r. zakazano w szkole powszechnej nauki geografii i historii. Całkowicie zaś zamknięto gimnazja i szkoły średnie. Młodych Polaków uczono tylko tyle, aby mogli oni stać się siłą roboczą, zapewniającą rozwój narodowi niemieckiemu. Sprzeciwiając się tym zakazom, w latach okupacji zorganizowano w Burzynie tajne nauczanie z zakresu gimnazjum i szkoły średniej. Odbywało się ono w Domu Filareckim na Elsowie – czytaj niżej. Po wyzwoleniu nastąpiła w latach 1945 – 52 kolejna reorganizacja burzyńskiej szkoły powszechnej i placówka stała się szkołą sześcioklasową, a następnie siedmioklasową szkołą podstawową z czterema nauczycielami. Nauczanie odbywało się w trzech salach, w tym dwóch wynajętych. W tym budynku szkoła podstawowa istniała do 1958 r. – później przeniesiono ją do dworku.
W starej szkole w latach 70. powstał oddział przedszkolny.
TAJNE NAUCZANIE NA ELSOWIE
w latach 1940 – 1944
Po klęsce wrześniowej 1939 r. Niemcy włączyli Poznań do Reichu. Liczni mieszkający tam członkowie Filareckiego Związku Elsów po trudach ucieczki na wschód Polski, schronili się na koniec do Burzyna – koloni Elsów. Stopniowo przybywali tu również elsowie z innych stron Polski – z Krakowa, ze Lwowa, z Wilna. Przesiedleni Poznaniacy prezentowali inteligencję najwyższej rangi. Byli to ludzie z wyższym wykształceniem, profesorowie uczelni, gimnazjów i liceów. Stało się oczywiste, że młodzież, licznie wysiedlona tu wraz z rodzicami, powinna kontynuować naukę przerwaną przez wojnę i okupację.
Z początkiem 1940 roku rozpoczęto nauczanie młodzieży zamieszkałej wtedy w Elsowie – zrazu indywidualnie i sporadycznie. Stopniowo łączono ją w grupki, dzielono zadania wśród profesorów zależnie od ich specjalności. Po niedługim czasie włączono do nauki młodzież z okolicznych wsi: Burzyna, Kielanowic i Bistuszowej. Powstały tajne kilkuosobowe komplety uczniowskie. Inicjatorem tajnego nauczania w Elsowie był profesor Uniwersytetu Poznańskiego dr Jan Dobrowolski, przyrodnik. Nawiązał on kontakt z Okręgową Komisją Oświaty i Kultury, której przedstawicielem na południową część powiatu tarnowskiego był pochodzący z Burzyna dr Jan Sajdak, filolog klasyczny, profesor i rektor Uniwersytetu Poznańskiego.
Część profesorów została mianowana członkami komisji egzaminacyjnej. Ramy organizacyjne nakreślono w 1941 r., a do ścisłego powiązania organizacyjnego z delegaturami Tajnej Organizacji Nauczycielskiej na kraj doszło z początkiem 1942 r. Funkcję łącznika pełnił mieszkający w Bistuszowej Jan (Józef?) Gawroński. Wówczas zwiększył się nabór uczniów elsowskiego ośrodka tajnego nauczania do kilkudziesięciu.
Ośrodek ten działał w pełni w latach 1941-1944. W 1944 r. nastąpiły aresztowania wśród starszej młodzieży i dorosłych uczestników Ruchu Oporu. Wtedy to znacznie ograniczono działalność tego ośrodka tajnego nauczania.
Tajne nauczanie działało na zasadzie akcji społecznej, tym niemniej profesorowie, a zwłaszcza ci wysiedleni i pozbawieni wszelkiej własności, a w dodatku często samotne kobiety z dziećmi, musieli z czegoś żyć. W tej sytuacji uczniowie w miarę możności dostarczali drewna opałowego, produktów spożywczych, w tym nabiału, a nawet niekiedy drobnych sprzętów gospodarczych. Nic nie jest wiadome, aby wnoszone były opłaty gotówką, choć nie sposób tego wykluczyć.
Istotna była sprawa podręczników, a te – skompletowała pani Ewelina Gierczyńska i prawie wszyscy uczniowie z nich na zmianę korzystali. Niektórzy posiadali własne podręczniki i lektury, więc w miarę potrzeby i możliwości udostępniali kolegom. Wypożyczano też podręczniki od ojców redemptorystów z Tuchowa.
ZESPÓŁ PROFESORÓW TAJNEGO NAUCZANIA W BURZYNIE – ELSOWIE:
prof. dr Jan Dobrowolski – profesor Uniwersytetu Poznańskiego, botanik, propagator zielarstwa, autor publikacji naukowych i rozpraw ideowych FZE sporą część spuścizny naukowej zostawił w rękopisach, zgromadzonych w Archiwum Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu. Był on nie tylko jednym z pierwszych organizatorów tajnego nauczania w Elsowie, ale i organizatorem, wykładowcą i dyrektorem jedynego w swoim rodzaju tajnego studium farmaceutycznego. Współdziałał w organizacji jawnych kursów hodowli roślin zielarskich w Krakowie. Wykładowców i uczniów – młodych w większości ludzi – uczestnictwo w tych kursach chroniło od wywózki, gdyż otrzymywali honorowane przez Niemców zaświadczenie. Na tajnych kompletach uczył botaniki i zoologii.
prof. dr Józef Kostrzewski – profesor Uniwersytetu Poznańskiego, wybitny archeolog, odkrywca i inicjator rekonstrukcji Biskupina, poszukiwany przez Niemców, ukrywający się w Elsowie jako Edmund Bogdajewicz. Uczył tu historii w latach 1940-43..
dr Jan Stahr – filolog klasyczny. W Elsowie uczył głównie łaciny, historii (i to nie wyłącznie starożytnej, która była jego domeną, ale często podejmował z uczniami dyskusję dotyczącą dziejów polskiego prawodawstwa i historiozofii). Okresowo wykładał też problemy z zakresu gimnazjalnej nauki religii.
dr med. Aleksander Brodniewicz – wysiedlony z Poznania, w czasie okupacji mieszkał w Burzynie, a potem w Dąbrówce Tuchowskiej, gdzie swą wiedzą medyczną służył okolicznej ludności. W Elsowie prowadził zajęcia udzielania pierwszej pomocy i naukę o człowieku.
Antonina Jamróz – polonistka. Po wyjeździe prof. Kostrzewskiego w listopadzie 1943, podejmowała się także nauczania historii.
inż. Janina Czarnecka – z wykształcenia inż. architekt. Przez Niemców wyrzucona z mieszkania w Poznaniu, zamieszkała w „Weydlichówce” w Elsowie. Na tajnych kompletach uczyła matematyki, algebry, geometrii oraz geografii. Po wojnie wróciła do swojego poznańskiego domu.
prof. Ojak – nauczał fizyki i chemii. Przez pewien czas uczył też w Szkole Podstawowej w Burzynie. Został wysiedlony przez Niemców z Grudziądza, gdzie był nauczycielem w szkole średniej.
Ewelina Gierczyńska – prowadziła zajęcia z języka niemieckiego i francuskiego.
Maria Niesiołowska – nauczycielka dyplomowana, przed wojną pracowała w szkolnictwie w Łodzi. Studia ukończyła w Berlinie. W Elsowie uczyła: języka niemieckiego i francuskiego, a także geografii i historii.
Helena Kurtzmann – uczyła języka polskiego i języków obcych.
Wanda Harland – mimo że nie była członkiem FZE, w czasie wojny znalazła się w Elsowie i uczyła tu języków obcych (niemieckiego, francuskiego, rosyjskiego).
ks. Lech Ziemski, o. Karol Winiarski, ojcowie z klasztoru Redemptorystów w Tuchowie – to duchowni, którzy byli wykładowcami religii w różnych okresach działalności tajnego nauczania.
UCZNIOWIE
Jeśli chodzi o uczniów, to bardzo trudno skompletować zestawienie wszystkich nazwisk. Po pierwsze, większość ich była utajniona: poszczególne grupy często nie znały się wzajemnie. Znaczna większość nazwisk uczniów nie jest więc znana.
Natomiast na pewno uczniami byli:
– mieszkańcy Elsowa, których rodzice byli członkami FZE lub zaprzyjaźnionymi z nimi. Wśród nich: Jan Dobrowolski (syn profesora), Teresa Gierczyńska, Jacek Gierczyński, Stanisław Gierczyński, Bogusław Niesiołowski, Anna Niesiołowska, Mariusz Kurtzmann, Zbigniew Czarnecki, Andrzej Czarnecki, Wanda i Witold Kwiatkowscy
– mieszkańcy Kielanowic: Stefan Pawlikowski (współuczestnik ucieczki rodziny Dobrowolskich i Gierczyńskich), Irena Burciu (po mężu Erazmus), Janina Burciu (po mężu Bajorska), Lucyna Hudyka (po mężu Kolasa), Maria Kloczkowska
– z Burzyna: Seweryn i Danuta Stylińscy (od ich matki przed wojną był zakupiony teren kolonii elsowskiej), Helena Stylińska (po mężu Handke) Wojciech Chrząstowski (syn właściciela ziemskiego), Zofia, Józefa, Franciszek i Stanisław Wantuchowie, Zdzisław Gierałt (został księdzem)
– z Tuchowa: Krystyna Hatała (po mężu Płońska), Józefa Tułaczko, Franciszek Weydlich
– z Lubaszowej: dwaj bracia Więckowie
– do elsowskiego ośrodka tajnego nauczania uczęszczała też młodzież z Bistuszowej
– uczniowie, co do których są wątpliwości z której z powyższych miejscowości pochodzili: Zdzisława Guszkiewicz (po mężu Kras), Zofia Kita, Józef Czop, Jan Kurczab, Stanisław Kurczab, Barbara Pyzik, Zofia Szczepan, Łucja Hudyka, Magdalena Rąpała, Janina Ryndak, Helena Hudyka, Stefan i Władysław Mikrut, Kazimierz Ryndak, Anna i Zofia Zbylut, Bolesław Szczepanik i Stanisław Placek.
Tuż po wyzwoleniu (luty 1945) uczniowie przygotowani na kompletach tajnego nauczania zdawali w Tuchowie maturę. Wśród nich były najstarsze roczniki uczniów spośród wyżej wymienionych (Józef Czop, Zofia Kita, Jan Kurczab, Stanisław Kurczab, Barbara Pyzik, Zofia Szczepan). Młodsze roczniki zdawały maturę kolejno w latach 1946 (Janina Burciu, Zdzisław Gierałt, Łucja Hudyka, Magdalena Rąpała, Janina Ryndak, Józefa Wantuch) i 1947 (Helena Hudyka, Witold Kwiatkowski, Stefan i Władysław Mikrut, Kazimierz Ryndak, Helena Stylińska, Anna i Zofia Zbylut, Bolesław Szczepanik i Stanisław Placek).
Wręczanie świadectw dyplomowych uczestnikom tajnego nauczania odbyło się 24 lipca 1945 r. w „Willi” w Lubaszowej. Dyplomy wręczał rektor Uniwersytetu Poznańskiego prof. Jan Sajdak.
SZKOŁA W DWORKU
W 1958 r. najpierw część klas (a z czasem wszystkie) przeniesiono z Janklówki do budynku podworskiego, zaadaptowanego na cele szkoły. W latach 60. nastąpiła kolejna reorganizacja placówki i stała się szkołą ośmioklasową. Dworek jednak nie został nigdy w pełni przystosowany do warunków i wymogów placówki oświatowej. Nauka odbywała się w ciasnych salkach na dwie zmiany. W latach 90. jedna z klas uczyła się w sali Domu Ludowego. Z powodu kłopotów finansowych na powstanie budynku szkoły z prawdziwego zdarzenia, trzeba było poczekać aż do czerwca 2004 r. – wtedy to oddano do użytku długo przez mieszkańców wyczekiwany budynek nowej szkoły.
NOWA SZKOŁA
ZESPÓŁ SZKÓŁ W BURZYNIE
4 września 2004 r. miało miejsce uroczyste otwarcie nowo wybudowanego budynku Szkoły Podstawowej w Burzynie. Budynek wybudowano od podstaw. W 2005 r. w tym samym budynku otworzono także gimnazjum.
Jak informuje Pani Anna Maria Karcińska, Dyrektor Zespołu Szkół w Burzynie:
„Myśl o budowie nowej szkoły zrodziła się już w latach 50-tych, ale dopiero 23 września 1993 r. powstał Społeczny Komitet Budowy Szkoły, na czele którego stanął Janusz Borgula. W skład komitetu wchodzili: Anna Karcińska, Kazimiera Ropska, Barbara Makowiec, Józef Jasiński, Marian Kmak, Zbigniew Siwak, Michał Kucharzyk, Jan Słowik, Andrzej Dawid, Marek Nalepka i Mariusz Ryś. Pierwsze utrudnienie stanowiły formalności związane z pozyskaniem gruntu, uzyskaniem wymaganej zgody konserwatora zabytków i konserwatora przyrody oraz zgromadzenie środków pieniężnych na projekt techniczny. W 1996 r. uzyskano pozwolenie na budowę, a rok później rozpoczął się kolejny etap realizacji inwestycji. Część prac przy budowie szkoły wykonano systemem gospodarczym przy ogromnym zaangażowaniu mieszkańców wsi (wykopy, zbrojenie, betonowanie). Osiemnastu mieszkańców wsi (właściciele lasów) przekazało na budowę szkoły drzewo, Kółko Rolnicze z Burzyna podarowało 29 tys. sztuk cegły. Rozprowadzono także cegiełki na fundusz budowy nowej szkoły. W 1997 r. Społeczny Komitet przekształcił się w Stowarzyszenie Budowy Szkoły Podstawowej w Burzynie, prezesem którego został Mariusz Ryś, ówczesny dyrektor szkoły, a obecnie burmistrz Tuchowa. Stowarzyszenie tworzyli: Anna Maria Karcińska, Kazimiera Ropska, Barbara Makowiec, Halina Pypeć, Genowefa Wielgus, Janusz Borgula, Mieczysław Skiba, Marian Kmak, Michał Kucharzyk, Jan Słowik, Marek Nalepka, Stanisław Nalepka, Andrzej Stawarz, Wiesław Kuraś, Stanisław Więcek, Wacław Ropski. Od 1998r. główny wysiłek inwestycyjny przejął Urząd Gminy w Tuchowie, który przygotował przetargi na poszczególne etapy budowy. W 1999 r. Zakład Remontowo-Budowlany „Ład Bud” Edwarda Chrupka z Tarnowa ukończył stan surowy parteru oraz drenaż opaskowy budynku, a w 2000 r. Zakład Ogólnobudowlany Jana Waza – ściany pierwszego piętra szkoły. Od 2002r. Przedsiębiorstwo Budowlano-Projektowe Edwarda Solaka rozpoczęło kompleksowe wykończenie budynku. Łączny koszt inwestycji wraz z wyposażeniem, ale bez prac społecznych mieszkańców Burzyna, wyniósł 2.3 mln. zł. Ostatecznie powstał nowoczesny obiekt o powierzchni użytkowej ponad 1400 m kw. i kubaturze ponad 6300 m sześciennych. Szkoła posiada 7 sal lekcyjnych, świetlicę, pracownię komputerową, salę rekreacyjno-gimnastyczną, bibliotekę oraz zaplecze administracyjno-techniczne. 4 września 2004 r. spełniły się marzenia mieszkańców Burzyna. Nastąpił finał wspólnego przedsięwzięcia. Społeczność naszej szkoły przeżywała uroczystość oddania do użytku nowego budynku szkolnego.
Na uroczystość, która rozpoczęła się Mszą św. w Kościele Parafialnym p.w. Miłosierdzia Bożego w Burzynie, odprawioną przez proboszcza Parafii ks. Jana Czaję przybyło wielu znamienitych gości, których powitała dyrektor szkoły Anna Maria Karcińska. Burmistrz Tuchowa Mariusz Ryś, a zarazem Prezes Stowarzyszenia, w swoim wystąpieniu przedstawił historię budowy nowej szkoły. Podziękował tym wszystkim, którzy z zaangażowaniem i poświęceniem pracowali przy budowie szkoły i przyczynili się do jej powstania. Szczególne podziękowania przekazał wszystkim ofiarodawcom i darczyńcom, także tym, którzy włączyli się w przygotowanie uroczystości oddania nowej szkoły. Zaproszeni goście w swoich przemówieniach życzyli, aby budynek szkolny dostarczał wielu radości, miłych i niezapomnianych wrażeń. Ten wyjątkowy dzień podkreślił program artystyczny prezentowany przez uczniów ze Szkoły Podstawowej w Burzynie opracowany i przygotowany pod kierunkiem nauczycieli tutejszej szkoły. Uroczystego przecięcia wstęgi dokonali poseł na Sejm RP Aleksander Grad, Starosta Powiatu Tarnowskiego Michał Wojtkiewicz, burmistrz Tuchowa Mariusz Ryś i dyrektor szkoły Anna Maria Karcińska. Podniosłą chwilą przeżywanej uroczystości było poświęcenie nowej szkoły przez Proboszcza Parafii ks. Jana Czaję. Tablica pamiątkowa z nazwiskami obecnych na uroczystości znamienitych gości oraz księga pamiątkowa, do której wpisali się przybyli na tę uroczystość, pozostanie trwałym dowodem ważnego wydarzenia w naszej szkole. Wszyscy zwiedzili nowy budynek, który zachwycił ciepłem i elegancją. Dla nas – nauczycieli, dla uczniów naszej szkoły nowy budynek jest owocem wspólnych starań i wysiłków wielu osób umożliwiającym nowoczesne warunki nauczania.”
– – – – – – – – –
Bibliografia:
Stanisław Derus, „Tuchów, Miasto i gmina do roku 1945”, Tuchów 1992, s. 213-214.
O. K. Blebanek, Tuchowskie Wieści, Bunt przeciw oświacie czy księdzu, 2009 nr 4, s. 32-33.
Franciszek Szeląg, Gazeta Tuchowska, Szkoła Podstawowa w Burzynie, 1996 nr 1, s. 4.
Wanda Jóźwiak, Tuchowskie Wieści, Filarecki Związek Elsów: praca – walka – nauka. Przyczynek do dziejów tajnego nauczania cz. I , 2001, s. 13-14.
Wanda Jóźwiak, Tuchowskie Wieści, Filarecki Związek Elsów: praca – walka – nauka. Przyczynek do dziejów tajnego nauczania cz. II , 2001, s. 18-19.
Wanda Jóźwiak, Tuchowskie Wieści, Filarecki Związek Elsów: praca – walka – nauka. Przyczynek do dziejów tajnego nauczania cz. III , 2002, s. 11.
Anna Maria Karcińska, Tuchowski Informator Samorządowy, nr 7/2004, s. 5.
Źródło: http://burzyn.blogspot.com/
Kierownicy i dyrektorzy szkoły:
1. Leon Blecharz do 1925 r.
2. Maria Sorys 2.05.1925 r. – 1.09.1953 r.
3 .Adam Kozina 1.09.1953 r. – 31.08.1954 r.
4.Aleksandra Mróz 1.09.1954 r. – 31.08.1955 r.
5. Walerian Trzeciak 1.09.1955 r. – 31.08.1970 r.
6. Wanda Dzięgielewska (w zastępstwie) 1970/1971 r.
7. Stanisław Jaworski 1.09.1971 r. – 31.08.1976 r.
8. Maria Krawczyk 1.09.1976 r. – 31.08.1991 r.
9. Mariusz Ryś 1.09.1991 r .- 31.08.1998 r.
10. Anna Maria Karcińska 1.09.1998 r.- 31.08.2021 r.
11. Anna Sajdak od 1.09.2021 r.
